Nga gjithë këto debate të hapura, nëse duhet pranuar apo jo paulonia, e vetmja portë ku të trokasësh e të konsultohesh mbetën studimet e vlerësimet që i bëhen kësaj bime. Duke hulumtuar ne internet gjeta një artikull i cili jepte vlerësimet që i bëhen dhe shihen qartë ndikimet e kësaj bime në tokën ku mbillet. Normalisht kultivimi i këtij lloji ka ndikime dhe në ujë e ajër por ne do të përqendrohemi vetëm tek ndikimet qe ajo ka ne tokë.
Paulownia keshillohet si e dobishme të përdoret për të rehabilituar tokat ku ka patur miniera, apo ne toka te rrezikuara, për të parandaluar erozionin, po ashtu mund te mbillen në toka me toksicitet të kufizuar.
Në rolin e saj si komponent i agropylltarisë konkludohet se bashkëshoqërimi i kulturave bujqësore njëvjecare me Pauloënia vlerësohet se është deri tani si përdorimi me dashamirës i tokës-për këtë lloj pyjor me rritje të shpejtë. Miliona hektar anë e mbane globit përdoren me kultura bujqësore njëvjecare (si p.sh. misri, pambuku, gruri, orizi etj.) dhe është arritur ne përfundimin se këto kultura bujqësore një vjecare kanë varfëruar shtresën e sipërme të tokës si rezultat i kultivimit shumëvjecar e pa qarkullim bujqësore, dhe për pasojë shpesh tokat ku kultivohen këto kultura njëvjecare drithërash janë të varfera ne shtresen e tyre te siperme sic është humusi. Kjo për arsye se rrënjët e bimëve një vjecare nuk hyjnë në thellësi të tokës ashtu sic ndodh me rrënjët e Paulownias .
Rrënjët e Pauloënias me ndihmën e kerpurdhave mykorrhize thithin elementet ushques nga thellësia e tokës, duke i transportuar deri lart ne kercel ,trung e gjethe ku ato kthehen ne material organik . Ky material organik eshte i cmuar per ciklin e zhvillimit te drurit dhe rivitalizimit te tokes. Për shkak të hijes se pjesshme qe bejne gjethe e saj te medha ne fazat e para te zhvillimit , ne tokat e mbjella me pauoënia lageshtia rritet , dhe toka mbi te cilen bien gjethet e medha e te pasura me element të lartë ushqyese, bejne te mundur fillimin e procesi te mrekullueshme i rigjenerimit te tokes .
Mendohet se toka e varfëruar nga elementet ushqyes dhe e mbi ngarkuar me plehra kimik e kimikate i ka humbur elementet e saj ushqyes ,por pak vite pas mbjelljes me pauloënia është transformuar dhe restauruar. Kjo vihet re ne krijimin e shtresave te saj humusore , kjo nën ndikimin edhe të elementeve të tjerë sic janë flora dhe fauna, mikroorganizmat fillojnë të lulëzojnë.
Këto mikroorganizma, baza e pothuajse çdo ekosistemi të shëndetshëm, fillojnë të shumohen në një kohë të pandërprerë, 24 orë. Toka është në rrugën e saj drejt një mikro-univers dinamikisht të gjallë, ku vetëm një grusht toke mund të përmbajë miliona mikrobe.
Ju mund të thoni, “Pse , të gjitha pemët kryejnë këtë funksion në natyrë.” Megjithatë, cilësia e gjetheve të Pauloënias është ndryshe nga ajo e shumë llojeve të tjera të drunjve dhe shkurreve. Le të marrim për shembull një pemë eukaliptike. Eukalipt është një specie invazive që dominon tërësisht zonën rreth saj. Me qëllim të parandalimit të konkurrencës nga bimët e tjera, eukalipti lëshon një rrëshirë toksike, duke e bërë tokën të padëshirueshme për bimë të tjera (një proces i quajtur alelopatia).
Shumë bimë zhvillojnë një marrëdhënie të dobishme ose simbiotike me një lloj të kërpudhave mikroskopike të quajtur “mycorrhizae”, për të ndihmuar në grumbullimin e lagështisë dhe lëndëve ushqyese nga toka. Dihet nga të dhënat fosile dhe nga evidenca gjenetike se kërpudhat e tokës ishin të pranishme në kohën kur bimët kolonizuan vendin e parë. Këto kërpudha kanë bashkë-evoluar me bimë.Fungjet formojnë një shoqatë simbiotike me qelizat e rrënjëve. Bimesia pritëse përfiton nga prania e partnerit të tij kërpudhore, në atë që rrënjët mikorizë janë më efikase sesa rrënjët jo-mikorizë. Me ndihmën e këtyre kërpudhave, bimët mund të marrin shumë më tepër minerale të caktuara, sesa ndryshe.
Duke injektuar rrënjët tona të Paulownias me kërpudhat mykorritë në fazën e çerdheve, ne mund të ulim prekjen nga sëmundjet, të pershpejtojme rritjen, të përmirësojmë rezistencën e drurit dhe të ulim mundësine e dështimit të transplantit. Rezultati është një fabrikë më e fortë, dhe sigurisht bimët më të forta janë shumë më pak të prirur për t’u shqetësuar nga dëmtuesit dhe sëmundjet. Ky hulumtim bazohet, në pjesën më të madhe, në punën e Dr. Robert Linderman, një patolog i njohur botërisht .
